Η Ευάνθη βάδιζε αθόρυβα στο μονοπάτι που χώριζε το δάσος στα δύο. Δεν είχε έρθει εδώ για να βρει κάτι συγκεκριμένο. Ήταν περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη που την είχε οδηγήσει σε εκείνο το μέρος.
“Όταν η σιωπή αρχίζει να μιλά, τότε είναι που ακούς τη φωνή σου.”
Μέσα της υπήρχε κάτι ξεχασμένο, μια σπίθα που περίμενε χρόνια να γίνει φλόγα. Είχε περάσει από τις πόλεις, τους καθρέφτες, τις φωνές των άλλων. Και τώρα, στο φως του δειλινού, θυμήθηκε το πιο απλό και σημαντικό:
Εκείνη υπήρχε. Και ήταν αρκετή.
Το δάσος των καθρεπτών
Κάθε δέντρο, μια ανάμνηση. Κάθε φύλλο, μια σκέψη. Οι ρίζες χόρευαν με το χώμα και ο αέρας της ψιθύριζε ιστορίες από άλλες ζωές. Περπάτησε μέχρι που είδε μπροστά της έναν καθρέπτη σκαλισμένο στον κορμό μιας ελιάς.
“Όποιος τολμήσει να κοιτάξει, θυμάται ποιος είναι.”
Κοίταξε μέσα. Δεν είδε το πρόσωπό της, μα τον εαυτό της όταν ήταν παιδί, όταν ήξερε χωρίς να έχει μάθει, όταν πίστευε χωρίς να ζητά αποδείξεις.
Τρία κλειδιά για την επιστροφή στον εαυτό
Η Ευάνθη άρχισε να θυμάται. Όχι με το μυαλό, αλλά με την καρδιά. Στάθηκε και άκουσε. Και έμαθε ξανά:
- Η αξία σου δεν εξαρτάται από την αναγνώριση των άλλων
- Η αλήθεια σου είναι η πιο ισχυρή μορφή προστασίας
- Ό,τι ψάχνεις έξω, το έχεις ήδη μέσα σου
Μια νέα αρχή
Δεν γύρισε ποτέ στην παλιά της ζωή. Όχι γιατί την απαρνήθηκε, αλλά γιατί δεν την είχε πια ανάγκη. Τώρα περπατούσε στον ίδιο δρόμο, μα με άλλο βλέμμα. Και το βλέμμα αυτό, γεννούσε ζωή.
“Όταν κοιτάς μέσα σου με αγάπη, ο κόσμος γύρω σου μεταμορφώνεται.”
Η μεταμόρφωση είναι σιωπηλή
Δεν θα ακούσεις τύμπανα, ούτε φωνές. Δεν θα έχεις αποδείξεις. Μα όταν σε κοιτάξεις ξανά και νιώσεις περήφανος χωρίς λόγο, τότε θα ξέρεις.
Η εσωτερική σου δύναμη δεν φωνάζει. Απλώς είναι.
Στις ρίζες της σιωπής γεννιέται η φωνή που περίμενες πάντα να ακούσεις.
