Δεν είσαι το όνομά σου.
Δεν είσαι η δουλειά σου, τα πιστεύω σου ή οι ρόλοι που σε έμαθαν να παίζεις.
Δεν είσαι οι αναμνήσεις σου ούτε οι φόβοι που σε κρατούν πίσω.
Πίσω από όλα αυτά υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει.
Κάτι που δεν γεννιέται και δεν πεθαίνει.
Μια αθόρυβη παρουσία που παρατηρεί τα πάντα, χωρίς να ταυτίζεται με τίποτα.
Η καθημερινότητα σου σε υπνωτίζει.
Σου ψιθυρίζει ότι πρέπει να αποδείξεις την αξία σου, ότι δεν είσαι αρκετός, ότι η ευτυχία είναι κάπου έξω από εσένα.
Μα όλα αυτά είναι μονάχα ψευδαισθήσεις.
Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει αυτό που ήδη είσαι.
Αν σταθείς για λίγο.
Αν σωπάσεις και κοιτάξεις βαθύτερα από το επιφανειακό,
θα νιώσεις ένα κάλεσμα — όχι με λόγια, αλλά με αλήθεια.
Δεν ήρθες εδώ για να συμβιβαστείς.
Ήρθες για να θυμηθείς.
Ήρθες για να ξεδιπλώσεις το φως που ήδη υπάρχει μέσα σου.
Ο υλικός κόσμος είναι προσωρινός.
Η ψυχή σου, όμως, είναι αιώνια.
Και τώρα είναι η στιγμή να στραφείς προς τα μέσα,
εκεί όπου δεν υπάρχουν ερωτήσεις, παρά μόνο μια σιωπηλή βεβαιότητα.
Δεν χρειάζεται να γίνεις κάτι.
Απλώς άφησε πίσω όλα όσα δεν είσαι.
Θυμήσου το φως σου.
Θυμήσου την αλήθεια σου.
Θυμήσου ποιος είσαι.
Κι αν νιώσεις τον κραδασμό αυτής της ανάμνησης,
μην την προσπεράσεις.
Άφησέ την να σε οδηγήσει εκεί απ’ όπου ποτέ δεν έφυγες.
Στον αληθινό σου εαυτό.
