Κάποτε η Αποστολία πίστευε πως κάτι της έλειπε.
Δεν είχε “κολλητές”. Δεν είχε εκείνες τις καθημερινές τηλεφωνικές συνομιλίες που ακούγονταν στους γύρω της σαν τελετουργία. Ούτε τα ατελείωτα καφέ με τις ίδιες φίλες από το λύκειο. Όχι, οι φιλίες της ήταν πιο ήπιες, διάσπαρτες και διακριτικές. Και αυτό… την πονούσε.
«Μήπως κάτι δεν κάνω σωστά;», αναρωτιόταν συχνά.
Κι όμως, δεν ήταν ελάττωμα.
Ήταν ο αθόρυβος δρόμος προς την εσωτερική της ελευθερία.
Η ελευθερία της σιωπηλής αποδοχής
Η Αποστολία έμαθε να απολαμβάνει:
- Τις βαθιές, σπάνιες συζητήσεις με ανθρώπους που εμφανίζονται και χάνονται σαν άνεμος.
- Τις στιγμές αυτογνωσίας που έρχονται όταν κάθεσαι μόνη σου σε ένα παγκάκι και ακούς τον ήλιο να δύει.
- Την εσωτερική της φωνή, που σταμάτησε να συγκρίνεται και άρχισε να ακούγεται.
«Δεν χρειάζεται να ανήκεις σε κύκλους για να είσαι ολόκληρη.»
Η ποιότητα υπερτερεί της ποσότητας
Αντί για πέντε καθημερινές φίλες, είχε μία που εμφανιζόταν κάθε τρεις μήνες – μα με βλέμμα που καταλάβαινε. Είχε εκείνη τη γειτόνισσα που της έφερνε βασιλικό κάθε Άνοιξη. Είχε τη βιβλιοπώλισσα που ήξερε πάντα τι θα τη συγκινήσει.
Αυτές οι στιγμές, όσο σπάνιες κι αν ήταν, είχαν βάθος. Δεν χρειάζονταν καθημερινότητα, γιατί είχαν ειλικρίνεια.
Στη σιωπή γεννιέται η σοφία, κι εκεί που δεν υπάρχουν “κολλητές”, υπάρχει αληθινός εαυτός.
Η γαλήνη του να μη χρωστάς τίποτα
Δεν χρειάστηκε ποτέ να απολογηθεί γιατί εξαφανίστηκε.
Δεν πιέστηκε να πει “ναι” σε προσκλήσεις που δεν την εξέφραζαν.
«Η μοναχικότητα δεν είναι τιμωρία. Είναι χώρος. Είναι χρόνος. Είναι σιωπή που ακούει την καρδιά.»
Η μοναξιά της δεν ήταν μοναχική. Ήταν πλήρης.
Το δώρο της αυτογνωσίας
Μέσα από αυτή την πορεία χωρίς “κολλητές”, ανακάλυψε:
- Τι σημαίνει πραγματική σύνδεση – πέρα από κοινωνικά καθιερωμένα πλαίσια.
- Πόσο ελαφρύ είναι να μην κουβαλάς ρόλους.
- Την αξία του να επιλέγεις ποιες σχέσεις ανθίζουν μέσα σου.
Και πάνω απ’ όλα, τον εαυτό της. Όχι όπως την ήθελαν οι άλλοι, αλλά όπως άνθιζε φυσικά, μόνη.
Όταν η καρδιά ανοίγει ήσυχα
Δεν είναι κάθε καρδιά σχεδιασμένη για θορυβώδεις φιλίες.
Κάποιες καρδιές είναι κήποι. Χρειάζονται χώρο, ήλιο και λίγη απόσταση για να αναπνεύσουν.
Και όταν ανθίσουν, δεν είναι ανάγκη να τους δει κανείς. Η ύπαρξή τους αρκεί.
«Η εσωτερική γαλήνη δεν ψάχνει για κοινό. Ανασαίνει μόνη της και γεμίζει τον αέρα.»
