Ο Νικόλας δούλευε σε μια ήσυχη γωνιά ενός μεγάλου γραφείου. Κάθε μέρα, οι ίδιες κινήσεις. Κάθε εβδομάδα, ο ίδιος μισθός. Κάθε μήνα, μια φωνή μέσα του που φώναζε:
“Δεν γεννήθηκες για να ακολουθείς. Γεννήθηκες για να δημιουργείς.”
Δεν ήταν ούτε συγγραφέας, ούτε ζωγράφος, ούτε μουσικός. Ήταν απλώς ένας άνθρωπος με κάτι να πει. Και κανείς να τον ακούσει. Μέχρι εκείνη τη νύχτα.
Το πρώτο βήμα είναι πάντα αόρατο
Μάζεψε τα χαρτιά του, έκλεισε τον υπολογιστή και πήρε ένα τρένο χωρίς να ξέρει τον προορισμό. Πήγε σπίτι. Όχι εκεί που έμενε, αλλά εκεί που ήθελε να ανήκει. Σε μια σοφίτα, με φτηνό καφέ, παλιά τετράδια και μια λάμπα που τρεμόπαιζε.
“Δεν ξέρω αν θα πετύχω, αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να μη δοκιμάζω.”
Οι ώρες που πονάνε
Έγραψε. Έσβησε. Έκλαψε. Γέλασε. Πέρασαν εβδομάδες, μήνες. Το αποτέλεσμα δεν έμοιαζε ποτέ αρκετό. Μα η σπίθα μέσα του δεν έσβηνε. Γιατί ήξερε:
- Δεν υπάρχει αποτυχία όταν δίνεις τον εαυτό σου
- Κάθε μέρα που επιμένεις, πλησιάζεις
- Ο κόσμος δεν χρειάζεται τέλειους. Χρειάζεται αυθεντικούς
Η αλλαγή ήρθε ήσυχα
Δεν έγινε διάσημος. Δεν έγραψε μπεστ-σέλερ. Αλλά μια μέρα, ένας άγνωστος του έστειλε μήνυμα:
“Το κείμενό σου με κράτησε ζωντανό εκείνη τη νύχτα.”
Εκείνη τη στιγμή, ο Νικόλας κατάλαβε: είχε ήδη πετύχει.
Όταν το “δεν μπορώ” συναντά το “θα προσπαθήσω”
Κάθε όνειρο είναι σαν το φως ενός κεριού σε καταιγίδα. Τρέμει, λυγίζει, αλλά δεν σβήνει, αν εσύ δεν το εγκαταλείψεις.
Η έμπνευση είναι το ένα φτερό. Η επιμονή είναι το άλλο. Μόνο μαζί πετάς.
Αν έχεις κάτι μέσα σου που σε τρώει, γράψ’ το. Φτιάξ’ το. Δείξ’ το. Μην το αφήσεις να σε ξεχάσει.
