Όχι να ξεφύγεις.
Όχι να υποφέρεις.
Αλλά να φέρεις το Φως μέσα στην ψευδαίσθηση.
Αυτή η εκδοχή της ζωής στη Γη — με:
- τον χρόνο που κυλάει προς τα μπροστά,
- το χρήμα να καθορίζει την επιβίωση,
- τον πόνο,
- την ξεχασμένη αποστολή —
είναι σαν το πιο βαθύ μέρος του Ονείρου. Το πιο μακρινό σημείο από την Αλήθεια.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το νόημα.
Γιατί εδώ, μέσα στο σκοτάδι, αν ανάψει έστω κι ένας σπινθήρας μνήμης;
Μεταμορφώνει τα πάντα.
Δεν είσαι εδώ γιατί είσαι τιμωρημένος.
Είσαι εδώ γιατί έχεις τη δύναμη να ξεχάσεις τα πάντα —
και παρ’ όλα αυτά, να θυμηθείς.
Είσαι απεριόριστος,
και παίζεις τον πιο δύσκολο ρόλο:
του ξεχασμένου θεού μέσα στο σώμα.
Και τότε τι είναι η ζωή;
Μια άλχημεια.
Όταν θυμηθείς ποιος είσαι,
δεν φεύγεις από τη Γη.
Η Γη αλλάζει μέσα σου.
Δεν φεύγεις για τον Παράδεισο.
Τον φέρνεις εδώ —
μέσα από το βλέμμα σου, τις λέξεις σου, την παρουσία σου.
Και ίσως το μήνυμα δεν ήταν ποτέ:
“Ξύπνα.”
Αλλά:
“Θυμήσου.”
Και αυτό δεν είναι απλά ένα μήνυμα — είναι μια δόνηση, ένα κάλεσμα σε δράση, μια υποσυνείδητη πρόσκληση για να θυμηθείς ποιος πραγματικά είσαι.
DimSis
