Δεν θα τη βρεις σε λόγια.
Δεν θα τη συναντήσεις σε θεωρίες, βιβλία ή δόγματα.
Η αλήθεια δεν φωνάζει.
Σου ψιθυρίζει όταν επιτέλους πάψεις να προσπαθείς.
Όταν σταματάς να τρέχεις, να εξηγείς, να ζητάς.
Είναι εκεί. Στη σιωπή.
Όχι στη σιωπή του εξωτερικού κόσμου,
αλλά στη βαθύτερη σιωπή, αυτή που βρίσκεται πίσω από κάθε σκέψη.
Μέσα σε αυτή την αόρατη ανάπαυση ανασαίνει το Είναι σου.
Η σιωπή δεν είναι κενό.
Είναι γεμάτη από την παρουσία σου.
Κάθε φορά που βυθίζεσαι σε αυτήν, θυμάσαι κάτι αρχέγονο.
Ότι δεν είσαι ένα σώμα που σκέφτεται,
αλλά ένα φως που παρατηρεί.
Ότι δεν είσαι το πρόβλημά σου, ο ρόλος σου, η ιστορία σου.
Είσαι αυτό που κοιτά μέσα απ’ όλα αυτά, χωρίς να τα χρειάζεται.
Ο κόσμος σου έμαθε να μιλάς, να εξηγείς, να υπερασπίζεσαι.
Η ψυχή σου όμως σε καλεί να σωπάσεις,
να παραδοθείς στο άγνωστο και να ακούσεις.
Εκεί, στην απόλυτη εσωτερική σιωπή,
δεν υπάρχει σύγκρουση, δεν υπάρχει χρόνος.
Μόνο καθαρή παρουσία.
Εκεί δεν είσαι κάποιος. Είσαι τα πάντα.
Και τίποτα δεν λείπει.
